Ze dimt de lichten, zet de muziek een beetje harder, en eist voorover te buigen. De vikingvrouw in spandex vooraan brengt me deze pilatesles in compromitterende posities. Maar zelfs nu, wanneer vloer plafond wordt, krijg ik mijn brein niet stil. ‘Grijp je ellebogen vast’. Deze vrouw doet me bewegen als een huisvrouw uit de jaren 70, – enkel zonder hagelwitte glimlach, zweetband om mijn permanent of benauwende genderrollen. Met een gezonde dosis haat, gehoorzaam ik haar. Voor ik het weet lig ik op mijn linkerzij, terwijl mijn benen als een roestige schaar op en neer gaan. ‘Als je het moeilijker wil maken…’ Maar dat wil ik niet, hier komen was moeite genoeg.
Ik heb het gevoel dat ik altijd aan moet staan. Er is zoveel keus, het comfort is zo groot, dus ik zoek een kader, een invulling die perfect past. Maar in die zoektocht naar perfect, kom ik mezelf tegen, want ik wil fit zijn gezond creatief en toch steady spontaan en toch slimme keuzes maken een goede vriendin sexy partner werknemer van de maand zijn, en dat allemaal tegelijk. En terwijl mijn hoofd van stapel loopt, gaat het precies nog te traag. Er lijkt nooit genoeg tijd, terwijl we efficiënter zijn dan ooit. En voor chaoten als ik vertaalt zich dat dus ook naar de pilatesles. ‘Ga maar op handen en voeten zitten’.
Fuck, en dan heb ik nog niet eens kinderen…
Terwijl ik me afvraag of deze druk wel van mij is, kijk ik even naar het plafond, en de zachtroze lichten die naar blauw veranderen. Ik train onbewust wéér mijn rechterbeen. ‘En, relax!’ Ik laat me zuchtend op mijn buik vallen, mijn hoofd mag even op mijn handpalmen rusten, en ik adem nieuwe lucht in mijn longen. Beyoncé op de achtergrond wordt het onderwerp van een beginnende REM-droom.
Tot ik opschrik ‘Fuck, asperges vergeten’.
Schemerdier - Astrid Goossens 
Plaats een reactie